İstanbul’un sokakları bomboş birer beton koridor artık. Yaşadığımız izolasyon, tecrit, soyutlanma, sosyal mesafe ve temassızlık birbirimize olan ihtiyacımızı, tokalaşmak, kucaklaşmak, öpüşmek gibi günlük doğal eylemlerin ruhumuza kattığı şifanın değerini yüzümüze vurdu. BUKET UZUNER
Tek hücreli bir virüsün insanlığı her anlamda tehdit ettiği bu zor korona günlerinde -evde kalacak kadar şanslı olanlarımız için- İstanbul sadece pencereden görünen kadardır.
Ben Kadıköylü bir İstanbulluyum; evimizin ön cephesindeki pencereden mahallemizin küçük meydanı, Atatürk büstü, simitçisi, kafeleri, uzaktan da kısmen Fenerbahçe Deniz Feneri görünür ama sizinle, içinden geçtiğimiz karantina günlerinde bomboş olan sokakları gösteren bir fotoğraf yerine arka bahçeye bakan pencereden bir kare paylaşıyorum. Arka balkonlarımızın baktığı bu küçük bahçe, yıllardır çoğu komşularımız için sadece çamaşır asmak veya aşağıdaki kedileri beslemek için kısacık uğranan, belki görmeden bakılan bir iç mekânken, şimdi ön balkonlardan görünen manzara da tıpkı arkası gibi insansız bir iç mekâna dönüştü.
İstanbul’un sokakları korona günlerinde bomboş birer beton koridor artık. Yaşadığımız izolasyon, tecrit, soyutlanma, sosyal mesafe ve temassızlık birbirimize olan ihtiyacımızı, tokalaşmak, kucaklaşmak, öpüşmek gibi günlük doğal eylemlerin ruhumuza kattığı şifanın değerini yüzümüze vurdu.
Bazılarının güldüğü, insanı ‘sosyal hayvan’ diye tanımlayan sosyoloji biliminin ne demek istediği de kafalara dank etti. Bir şehri, bir mahalleyi, bir sokağı orada yaşayan insanlar ve onların ilişkileri güzelleştiriyor.
Şimdi pencereden görünen İstanbul, çoğunlukla sokak kedileri ve köpeklerine kalan bomboş sokaklar… Salgın sönümlendiğinde ön pencereden bir fotoğraf paylaşmak dileğiyle İstanbul…
YAZI: BUKET UZUNER
MURAT UYURKULAK’IN YAZISINI OKUMAK İÇİN TIKLAYIN
FİGEN ŞAKACI’NIN YAZISINI OKUMAK İÇİN TIKLAYIN
GÜNDÜZ VASSAF’IN YAZISINI OKUMAK İÇİN TIKLAYIN
ASLI TOHUMCU’NUN YAZISINI OKUMAK İÇİN TIKLAYIN
